 |
| Xela Arias. Fonte: RAG |
A emerxencia da poesía
Encadeadas palabras para facernos máis libres,
contradicións aposta,
para adentrarnos neste mundo das abstracións persoais
ou para resolver enigmas esenciais.
Harmonía e coherencia non son necesarias no exercicio da escrita;
arritmias e pulso intimista e asimétrico lévanos a sentir,
a coñecernos, a esculcar en nós mesmas.
O exercicio da creación poética é instrospectiva,
con xérmolo para medrar no persoal,
mais tamén con perspectiva de futuro,
de renovación
porque a POESÍA enténdese revolucionaria,
nada estéril,
convida ao activismo,
á resistencia,
á evolución,
ao progreso.
A poesía de Xela Arias ofrécenos, a chave para mergullarnos,
espirnos na topografía do interior,
dos afectos,
para resolver, ou non, dúbidas existenciais,
unha visión para esnaquizar pantasmas interiores que nos asfixian.
Así, a poeta mostra unha desorde de sí mesma para se recompoñer,
acadar o equilibrio que rexe a esencia,
nun ir e vir, nun debater vital constante.
O seu inconformismo social,
a necesidade de entender o humano, sempre contraditorio,
reflícteo nas súas achegas transgredindo o establecido,
na lingua que sempre amou porque "un pobo que se alonxa da súa lingua, alónxase da súa cultura".
Somos seareiras desta Xela, intimista, transgresora, liberadora, reivindicativa...
Eis o seu legado sempre vivo, onírico e real.
Matilde Pena
Onde cantan os poetas
a nos lembra-lo que non foi,
ou puido ser.
Xela Arias
