Seareiras de Xela Arias

Xela Arias. Fonte: RAG

A emerxencia da poesía

Encadeadas palabras para facernos máis libres,

contradicións aposta,

para adentrarnos neste mundo das abstracións persoais

ou para resolver enigmas esenciais.

Harmonía e coherencia non son necesarias no exercicio da escrita;

arritmias e pulso intimista e asimétrico lévanos a sentir,

a coñecernos, a esculcar en nós mesmas.

O exercicio da creación poética é instrospectiva,

con xérmolo para medrar no persoal,

mais tamén con perspectiva de futuro,

de renovación

porque a POESÍA enténdese revolucionaria,

nada estéril,

convida ao activismo,

á resistencia,

á evolución,

ao progreso.

A poesía de Xela Arias ofrécenos, a chave para mergullarnos,

espirnos na topografía do interior,

dos afectos,

para resolver, ou non, dúbidas existenciais,

unha visión para esnaquizar pantasmas interiores que nos asfixian.

Así, a poeta mostra unha desorde de sí mesma para se recompoñer,

acadar o equilibrio que rexe a esencia,

nun ir e vir, nun debater vital constante.

O seu inconformismo social,

a necesidade de entender o humano, sempre contraditorio,

reflícteo nas súas achegas transgredindo o establecido,

na lingua que sempre amou porque "un pobo que se alonxa da súa lingua, alónxase da súa cultura".

Somos seareiras desta Xela, intimista, transgresora, liberadora, reivindicativa...

Eis o seu legado sempre vivo, onírico e real.

                                                                                                                                       Matilde Pena

                                                   Onde cantan os poetas

                                                   a nos lembra-lo que non foi,

                                                   ou puido ser.

                                                                              Xela Arias